LEKSYKON 
lubelskiej piłki
***
Zbigniew BLASZKA
+++

Karierę rozpoczynał w 1949 roku turniejem „dzikich drużyn” w barwach „Rurowianki” razem z kolegami walczył o mistrzostwo Lublina Rurowianka zajęła drugie miejsce i cały zespół „dzikusków” przejęło Ogniwo Lublin. Wielu juniorów z tego zespołu zagrało wkrótce w A-klasie.  Później Zbigniew Blaszka przeniósł się do Lublinianki.

 W zespole z Wieniawy przeżył  najpiękniejsze chwile w swojej karierze. Uczestniczył w setkach wspaniałych meczów, bronił dostępu do bramki Lublinianki, najczęściej wówczas strzeżonej przez Skrzypca. Należał do najlepszych piłkarzy przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Grał w meczach reprezentacji Lublina i innych okolicznościowych. Wystąpił w słynnym meczu Lublinianka 1959 – Lublinianka 1957 rozegranym w 1959 roku z okazji zakończenia kariery przez Janusza Cieślińskiego.

Szczególnie zapamiętał zagraniczne wojaże. Znakomicie grało się na Węgrzech. Wielką klasą błysnął w dwóch towarzyskich spotkaniach ze szwedzkim pierwszoligowcem Djurgarden, kiedy to jego zespół odniósł sensacyjne zwycięstwo, a następnie zremisował. Do historii przeszedł mecz z Walterem Rzeszów (3:2), w którym oni – członkowie betonowej zapory Lublinianki czyli Blaszka i Cieśliński, wbili swojemu bramkarzowi solidarnie po jednym samobóju.

Zbigniew Blaszka był piłkarzem zawsze grającym fair. Nigdy sędzia go nie upomniał ani nie wyrzucił z boiska. Był wzorem dla kolegów i młodzieży. Z rywali najwyżej cenił Rysaka z Technika Zamość, którego jak wspominał  w wywiadzie prasowym nie   sposób było upilnować.

 W 1959 roku mówił:

- Słabością lubelskiej piłki jest szkolenie młodzieży, którego prawie nie ma. Nie można bez przerwy kupować zawodników, bo oni są rozkapryszonymi gwiazdami i nie w głowie im oddać serce i duszę za sukcesy swojej drużyny na krajowych  stadionach.

 Marzył o graniu w II lidze, ale nigdy nie wiązał życia prywatnego z futbolem. Miał dyplom technika i wykonywał swój zawód.

+++